Nachtelijk avontuur op Sark

20 feb Nachtelijk avontuur op Sark

Avontuur op Sark

Iemand was op het idee gekomen om de eerste week van 2023 bij de Kanaaleilanden te gaan zeilen. Meestal huren wij dan boten vanuit Granville, maar die verhuurder had alle boten al op de wal staan. Gelukkig was er nog een verhuurder met betaalbare boten die twee boten in Dielette beschikbaar had… tot kort voor onze tocht bleek dat een van die boten de mast verloren had en dus toch niet beschikbaar was, maar hij had nog wel een Class 40 in Cherbourg liggen de we konden gebruiken. Dit was een nieuwe invulling van het begrip Bare Boat Charter: een kale racebak met slechts het hoogst noodzakelijke qua comfort, maar wel een uitdagende snelle boot. Alleen was het jammer dat de verhuurder geen tijd gehad had om de boot klaar te maken, dus werd er op de dag van vertrek alsnog een nieuwe accu aan boord gebracht en een paar andere dingen in orde gemaakt.

Zo vertrokken wij een paar uur later dan gewenst. Tot ver voorbij de Alderney Race hadden we nog stroom mee, maar toen we halverwege Alderney-Guernsey waren begon de stroom tegen te staan en opkruisend was dat zelfs voor een Class 40 te veel – vooral omdat we in het donker uitgevaren waren en de bemanning nog niet echt vertrouwd was met de verfijnde trimsystemen aan boord.

Zo was het in de kleine uurtjes van de ochtend dat wij op Guernsey afmeerden aan het ponton voor de tenders van de cruiseschepen.

Na een dag verwaaid liggen, een nieuwjaarsduik van enkele opvarenden en een verkenning van het eiland Guernsey voeren wij een dag later naar Sark. Daar afgemeerd in Grève de la Ville Bay, besloten wij na het eten, samen met een deel van de bemanning van ons zusterschip uit Dielette, een bezoek te brengen aan de Mermaid Tavern. Met twee bijboten naar het keienstrand, de bijboten hoog het strand opgetrokken tot ruim boven de vloedlijn, en te voet over het klifpad omhoog tot aan de openbare weg. Na een korte discussie over linksaf of rechtsaf de juiste weg gevonden en kennisgemaakt met een paar locals buiten en binnen de pub. Na consumptie van een biertje de man weer terug. Weer terug bij het klifpad bleek weer eens te meer dat klimmen vaak makkelijker is dan dalen: meerderen van ons gingen onderuit op het modderige pad, zo ook ikzelf. De eerste keer viel ik op mijn billen en was er weinig aan de hand, maar de tweede keer dat ik onderuit ging hoorde ik krak, alsof er een tak brak. Ik keek nog om mij heen maar kon geen boom of struik ontdekken en kwam al snel tot de conclusie dat mijn linker onderbeen gebroken was.

Gelukkig liep ik niet achteraan, dus eerste hulp was snel ter plekke. Helaas bevonden wij ons aan de “achterkant” van Sark, de naar Frankrijk toegekeerde kant, waar GSM bereik erg slecht was. De eerste hulp moest weer een stuk terug naar boven lopen om voldoende bereik te hebben. Mogelijk mede hierdoor was onze positie niet helemaal goed bekend bij de professionele paramedische hulp die mij te hulp wilde komen, waardoor zij eerst op een verkeer klifpad aan het zoeken waren. Na roepen en schijnen met zaklantaarns lukte het toch om ze ter plekke te krijgen. Gelukkig was het paramedische team goed uitgerust met lachgas en morfine die ze via een ter plekke (met vanwege de kou en onderkoelde ledematen de nodige moeite) aangelegd infuus konden toedienen. Na het openknippen van laars en broek werd mijn diagnose bevestigd: het been was gebroken, gelukkig een gesloten breuk.

Vervolgens was de vraag: wat nu? Het strand was dichtbij, dus evacuatie met de reddingboot lag voor de hand, alleen was daarvoor de branding te sterk. Dus werd besloten om de hulp van de vrijwillige brandweer in te roepen om mij op een brancard naar boven te dragen. Op zich was het heel filmisch om liggend op een brancard nar boven gedragen te worden door zes brandweerlieden met ieder een koplamp op hun helm, met bijna volle maan die door een dun bewolkte hemel scheen met af en toe de silhouetten van struiken of bomen waar we onder door gingen. Eenmaal boven werd ik overgedragen aan de ambulance.

Nu heeft Sark geen auto’s, dus ook geen normale ambulance. De ambulance op Sark is een aanhangwagen achter een landbouwtrekker. Wel ingericht en uitgerust als ambulance, dat wel. Hiermee gingen we weer naar beneden, naar de kade waar de Marine Ambulance op mij lag te wachten. Deze ambulanceboot bracht mij naar Guernsey, waar ik met een gewone ambulance naar het plaatselijke ziekenhuis gebracht werd.
Voor wie Guernsey niet kent: Guernsey is een eiland niet veel groter van Vlieland, maar met een rijk verleden, met de nadruk op rijk. Ooit floreerde de plaatselijke economie dankzij piraterij en smokkel, tegenwoordig is het een belastingparadijs en zijn het juristen en accountants die het geld binnen harken. Hoe dan ook: het eiland heeft een goed uitgerust ziekenhuis en als je goed verzekerd bent kan je er drie warme maaltijden per dag krijgen en komt de vriendelijke chefkok bij je aan bed informeren wat je de volgende maaltijd wil eten, waarbij hij ook weet wat de vissers die ochtend aan land gebracht hebben als je verse vis wil. Voor de maaltijd na mijn operatie – aannemende dat ik niet direct trek zou hebben en een warme maaltijd dan afgekoeld zou zijn – kwamen wij tot de conclusie dat een seafood salad een goede keuze zou zijn. En dat was het! Nog nooit zo genoten van een eerste maaltijd na een operatie!

De orthopedisch chirurg stelde voor om een titanium pin in het gebroken bot te plaatsen, waarmee ik dan na een paar dagen kon repatriëren. De operatie verliep spoedig waarna ik ook vrij snel fysio therapie kreeg met instructie om met krukken te lopen en zelfs trappen op en af te kunnen, zodat we de veerboot naar Cherbourg zouden kunnen nemen en vandaar met de TGV terug naar huis zouden kunnen. Helaas bleek de veerboot in januari slechts één keer per week te varen en er was er net een weg. Bij het bureau voor repatriëring wilden ze überhaupt niets van een veerboot en TGV weten, ze gingen een vlucht regelen. Enfin: vele telefoontjes later vlogen we een dag eerder dan wanneer we de veerboot genomen hadden weer terug naar huis.

Moraal van dit verhaal: zorg voor een goede reisverzekering in aanvulling op je ziektekostenverzekering en controleer of die ook geldig is in het land waar je (mogelijk) komt met je zeilboot. Probeer zelf regie te houden over repatriëring – je kan veel zelf regelen en de kosten achteraf declareren mits je binnen het beschikbare budget blijft. Zorg dat polisnummers en contactgegevens van naasten ook bij je mede opvarenden bekend zijn.

Gelukkig waren wij met een redelijk grote groep ervaren zeilers, waardoor het gelukt is om beide boten weer goed in hun respectieve thuishavens te krijgen.

Maar waar was het nou fout gegaan, hoe had ik dit kunnen voorkomen? Bij het pakken voor deze tocht wilde ik niet te veel meenemen, niet meer dan strikt noodzakelijk. Dus ik had 1 paar zeillaarzen mee, geen ander schoeisel. En die zeillaarzen zijn perfect op de boot: droog, warm, comfortabel en vooral met goede grip op het dek. Maar te weinig grip op het natte klifpad van Sark. Een paar bergschoenen had geholpen, maar dan had ik die los mee moeten nemen in de bijboot naar het strand: bergschoenen zijn te laag om in de branding uit te kunnen stappen zonder natte voeten te halen. De volgende keer gaat dus ook een paar country boots van Orca Bay mee!

2023 Kees Koek.